Brutalna zbrodnia, która zainspirowała Stephena Kinga podczas pracy nad powieścią „To”. Zabójstwo Charliego Howarda.

Tragedia, do której doszło 7 lipca 1984 roku na moście nad rzeką Kenduskeag wstrząsnęła lokalną społecznością Bangor w stanie Maine. Zabójstwo Charliego Howarda stało się również inspiracją do powstania wielu dzieł literackich i lokalnych inicjatyw na rzecz walki z uprzedzeniami i brakiem tolerancji ze względu na orientację seksualną. Stephen King w jednej ze swoich najbardziej znanych powieści poświęcił tej zbrodni rozdział i stworzył postać odzwierciedlającą zmarłego Charliego Howarda.

„Adrian Mellon, który mierzył pięć i pół stopy i mógł ważyć około stu trzydziestu pięciu funtów, był popychany i potrącany, zataczając się od Gartona, przez Dubaya do Unwina i na odwrót. Ci trzej sprawiali wrażenie, jakby grali w jakąś grę żywą piłką. Jego ciało było bezwładne i wiotkie jak ciało szmacianej lalki. Bili go, okładali pięściami, rozrywali na nim ubranie. Kiedy się tak przyglądał – zeznał – Garton uderzył Adriana w krocze. Mellonowi włosy przesłaniały oczy. Krew ciekła mu z ust i plamiła koszulę. Webby Garton miał na prawej ręce dwa ciężkie pierścienie – jeden był pierścieniem liceum z Derry, drugi własnoręcznie zrobionym przez niego wielkim sygnetem ozdobionym wypukłymi literami DB. Oznaczały one Dead Bugs – jego ulubiony zespół heavymetalowy. Pierścienie rozdarły górną wargę Adriana Mellona i strzaskały trzy z jego górnych zębów tuż przy linii dziąseł.” fragment książki pt. „To”, Stephen King.

Charlie

Charlie Howard urodził się 31 stycznia 1961 w Portsmouth w New Hampshire. Chłopiec miał jasne włosy, był drobnej budowy ciała i cierpiał na astmę. Od najmłodszych lat był wyśmiewany ze względu na swoją posturę, a w szkole średniej zastraszany ze względu na swoją orientację seksualną. Pozbawiony wiary w siebie i zahukany nastolatek nie podchodził do matury, aby oszczędzić swojej rodzinie szyderstw, na które często z jego powodu byli narażani. Z resztą, z jego słabymi ocenami wiedział, że nie ma szans aby dostać się na jakiekolwiek studia.

W poszukiwaniu siebie

Po szkole średniej Charlie opuścił Portsmouth i wylądował w Ellsworth w stanie Maine. Kiedy związek, w którym był od jakiego czasu, zakończył się w styczniu 1984, Charlie opuścił miasto i udał się do Bangor (Maine). W Bangor Charlie zaprzyjanił się z Paule Noddinem i Scottem Hamiltonem. 23-letni Charlie był wówczas bezdomny i nie miał żadnych perspektyw, a Scott i Paul dali mu dach nad głową i się nim zaopiekowali. Po miesiącu szanse Charliego na znalezienie tam pracy były zerowe, więc Scott i Paul przekonali go, by wrócił do domu do Portsmouth. Po powrocie do rodzinnego miasta zamieszkał z matką i ojczymem.

Niecały tydzień później Charlie już wiedział, że nie może tam zostać. Klimat panujący w domu nie był zachęcający, a jego kolejny związek szybko się zakończył. Zasmucony zadzwonił do swoich dwóch przyjaciół w Bangor, a Ci zorientowawszy się, że Charlie cierpi i zaproponowali mu, by wrócił do Bangor.

Nowe życie

Charlie wrócił – był w świetnym humorze i zdeterminowany, aby znaleźć pracę i rozpocząć nowe życie. Dołączył do lokalnego Kościoła Unitarian na Union Street, a także do grupy wsparcia Bangor Interweave. Tam poznał nowych przyjaciół i został zaakceptowany takim, jakim był. W podziękowaniu za wsparcie Charlie przygotował wielkanocną kolację dla Paula i Scotta oraz udekorował ich dom. W końcu Charlie wynajął mieszkanie na First Street, niedaleko swojego kościoła i adoptował kociaka. Charliemu przyszło żyć w czasach, gdy większość hom*seksualistów wciąż kryła się ze swoją orientacją, ale Charlie był na „nie”, a jego sposób bycia uważany był za ekstrawagancki. Jeśli miał ochotę zrobić sobie makijaż, założyć biżuterię i kobiece dodatki, to po prostu to robił. Był znany z tego, że często śpiewał piosenkę „ I Am What I Am ” z musicalu La Cage aux Folles.

„Ty zboczeńcu!”

W 1984 roku wielu ludzi nie tolerowało hom*seksualistów, a ofiary napaści na tle orientacji seksualnej często ich nie zgłaszały. Charlie był często dręczony przez miejscowych licealistów i został poproszony o opuszczenie lokalnego klubu nocnego, kiedy tańczył z innym mężczyzną. Pewnego dnia Charlie został zaczepiony przez kobietę na lokalnym targu, która wykrzykiwała na niego epitety w stylu: „Ty zboczeńcu!”  Charlie szybko opuścił to miejsce, ale zanim to zrobił zatrzymał się, odwrócił i posłał w stronę kobiety całusa. Po tym zdarzeniu, Charlie stał się jeszcze bardziej nieufny wobec obcych. Jego obawy nie były bezpodstawne. Pewnego dnia, gdy wychodził ze swojego mieszkania znalazł swojego kota na progu. Kot był martwy. Został uduszony.

7 lipca 1984

W sobotę, 7 lipca 1984 roku, Charlie wziął udział w kolacji w Interweave. Opuścił imprezę około godziny 22 ze swoim chłopakiem Royem Ogdenem. W drodze powrotnej do domu Charlie postanowił wstąpić na pocztę, aby odebrać swoją przesyłkę. Następnie Charlie i Roy idąc przez most nad rzeką Kenduskeag, minęli samochód pełen nastolatków. Byli to uczniowie lokalnego liceum. Kierowca zauważywszy mężczyzn zaczął zwalniać. W samochodzie byli Shawn Mabry (16 lat), Jim Baines (15 lat), Daniel Ness (17 lat) i dwie dziewczyny. Ekipa ta urwała się z imprezy, po to by zakupić alkohol posługując się fałszywym dowodem tożsamości, który posiadała jedna z dziewczyn. Widząc Charliego, chłopcy wysiedli z samochodu i zaczęli biec w jego kierunku. Towarzyszące im dziewczyny pozostały w samochodzie.

Charlie zaczął uciekać, bo rozpoznał ten pojazd. Miał już do czynienia z tymi ludźmi. Wykrzykując obraźliwe epitety w stronę mężczyzn, chłopcy ruszyli w pogoń za nimi. Charlie zasłabł, bo z powodu astmy nie mógł złapać oddechu. Roy pobiegł dalej State Street, po czym się zatrzymał i z ukrycia obserwował rozwój sytuacji.

Na moście

Nastolatkowie rzucili się na Charliego, po czym zaczęli go bić i kopać. Baines krzyknął, żeby zrzucić Charliego z mostu i chwycił go za nogi. Następnie z pomocą Nessa i Mabry’ego zaczął go nieść z stronę barierki. Charlie chwycił barierkę i błagał, aby nie wrzucali go do rzeki, ponieważ nie potrafi pływać. Napastnicy byli jednak niewzruszeni i przerzucili go przez barierkę i upuścili w dół do rzeki. Po wszystkim chłopcy wrócili do samochodu, a następnie wytropili Roya i zagrozili mu, że jeśli piśnie słówko na temat tego co wydarzyło się na moście, spotka go ten sam los. Roy jednak nie dał się zastraszyć i ruszył po pomoc, a w tym celu uruchomił alarm przeciwpożarowy.

Ucieczka

Wkrótce w okolicy słychać było wycie syren i natychmiast wszczęto poszukiwania Charliego. Mężczyzna został wyłowiony z rzeki o godzinie 1, a sekcja zwłok wykazała, że doznał ciężkiego ataku astmy i utonął.
Sprawcy wrócili na imprezę i zaczęli się przechwalać w towarzystwie tym co chwilę wcześniej zrobili, most z którego zrzucili Charliego nazwali „mostem chuckahomo”. Następnego dnia jeden ze sprawców zgłosił się na policję, po tym jak dowiedział się, że Charlie nie żyje. Pozostali dwaj nastolatkowie postanowili wyjechać z miasta pociągiem towarowym, a potem się  rozmyślili. W drodze do domu zostali aresztowani.

Kara

Chłopcy początkowo trafili do więzienia hrabstwa Hancock gdzie spędzili noc, a następnie, do czasu procesu zwolnieni do domu pod opiekę rodziców. Sprawcy byli sądzeni jako nieletni, a wyrok w ich sprawie zapadł 1 października 1984 r. zgodnie z którym umieszczono ich w młodzieżowym ośrodku karnym w Maine (Maine Youth Center) na czas nieokreślony. Baines został zwolniony po odbyciu kary dwóch lat, a Mabry został zwolniony po 22 miesiącach. Z jakiegoś powodu informacje na temat czasu jaki Ness spędził w ośrodku nie zostały podane do wiadomości publicznej. Charlie Howard został pochowany w Orchard Grove Cemetery w Kittery (Maine).

Dwadzieścia pięć lat później

Dwadzieścia pięć lat później dziennikarze z The Bangor Daily News próbowali zlokalizować Shawna Mabry’ego, Jima Bainesa i Daniela Nessa – wówczas mężczyzn w średnim wieku – i chcieli porozmawiać z nimi na temat morderstwa. Z całej trójki udało się im dotrzeć jedynie do Bainesa, który mieszkał i pracował w Bangor. Po zwolnieniu z aresztu, Jim często spotykał się z młodzieżą i opowiadał o powinności tolerancji w stosunku do osób o różnych orientacjach seksualnych, a nawet zwracał się do legislatury stanu Maine z „poparciem ustawy zakazującej dyskryminacji ze względu na orientację seksualną”. Ponadto był współautorem książki pt. Penitence wydanej w 1994 roku. Baines nie otrzymał żadnych zysków z książki. W między czasie głos zabrał Mabry, i wyraził ubolewanie z powodu swojego udziału w zbrodni. Stwierdził, że codziennie myśli o Charliem Howardzie.

Pomnik i To

Dziś w niewielkiej odległości od miejsca śmierci Howarda stoi pomnik ku jego pamięci; na kamieniu wyryte są słowa: „Obyśmy my, obywatele Bangor, nadal zmieniali otaczający nas świat, aż nienawiść stanie się pokojem, a ignorancja stanie się zrozumieniem”. 7 lipca, dzień w którym zmarł Charlie Howard, ustanowiono Dniem Różnorodności w Bangor.

W maju 2011 roku, pomnik Charliego został zniszczony przez grupę wandali, który farbami w sprayu napisali na nim obraźliwe zwroty. Mieszkańcy i rodzina zmarłego przywróciła mu jednak dawną świetność.

Morderstwo Charliego Howarda zainspirowało Stephena Kinga do stworzenia postaci Adriana Mellona podczas pracy nad znaną powieścią pt. It. (polski tytuł „To”)  z 1986 roku. W powieści Kinga, Adrian (hom*sekuslista) padł ofiarą trzech nastolatków o hom*fobicznych poglądach, którzy zrzucili go z mostu do rzeki Kenduskeag, gdzie został zamordowany przez Pennywise’a. W adaptacji filmowej książki z 2019 roku „It Chapter Two” kanadyjski aktor Xavier Dolan wcielił się w Adriana Mellona.

Kwiaty

Poeta Mark Doty napisał wiersz opowiadający o tej tragedii, a pisarka Bette Greene opisała ją w powieści zatytułowanej „The Drowning of Stephan Jones”.

Śmierć Charliego Howarda wywarła trwały wpływ na społeczność Bangor, a jego mieszkańcy co roku zrzucali kwiaty z mostu, na którym doszło do ataku. W reakcji na zabójstwo powstało stowarzyszenie Maine Lesbian / Gay Political Alliance (obecnie EqualityMaine ), a działacze projektu Maine Speakout doprowadzili do otwarcia ​​Biblioteki Pamięci Charliego Howarda w Portland w stanie Maine.

This slideshow requires JavaScript.

Autor, KaMa.