Let’s travel together.

Spędziła 40 lat w skrzyni. Wydłubała sobie oczy i wyrwała zęby. Kontrowersyjna metoda leczenia zakochanej Rhody

0

Przetrzymywana w przytułku Adams County Almshouse, w latach od 1860 do 1904 roku, Rhoda Derry wydrapała sobie oczy, wybiła zęby i zjadała wszystko, co wpadło jej w ręce. Straszne? Owszem. Poznajmy historię kobiety skazanej na 40 lat życia w pudełku.

Początki

Przytułki, o których mowa, były to placówki opiekuńcze utrzymywane z pieniędzy podatników, przyjmujące  pod swój dach tych, którzy sami nie byli w stanie się utrzymać. Opiekę nad biednymi sprawowali prywatni obywatele wyznaczeni przez urzędników hrabstwa,. a po 1840 roku zaczęto do nich przyjmować również osoby kalekie i chore psychicznie. W 1847 roku hrabstwo Adams zakupiło 80-akrową farmę HT Ellis w Honey Creek Township w celu stworzenia przytułku. W maju 1855 roku, zakupiono większą ziemię w Gilmer Township, gdzie przeniesiono podopiecznych.

Nieuleczalnie chora

Rhoda Derry, córka Jacoba i Rachel Derry z Lima Township, została przyjęta do przytułku 3 września 1860 roku. Nastąpiło to po krótkim pobycie w Jacksonville Mental Hospital, gdzie została uznana za nieuleczalnie chorą i odesłana do domu. Kiedy jej rodzice nie mogli się już opiekować córką, została wysłana do przytułku położonego prawie trzy mile na południowy zachód od Coatsburga. Spis ludności hrabstwa Adams (Illnois) z 1870 r. wykazał, że Rhoda przebywała w przytułku przez 40 lat.

Rhoda urodziła się w hrabstwie Madison w stanie Indiana, 10 października 1834 r.(1840 w innych źródłach) i miała 25 lat, kiedy w 1860 roku przyjęto ją do przytułku. Rhoda wykazywała oznaki choroby psychicznej od 18 roku życia.

Raport hrabstwa dotyczący ubogich dla Zgromadzenia Ogólnego Illinois w 1881 roku wskazał, że pacjentka (Rhoda), która „zajmuje dużą drewnianą skrzynię wypełnioną słomą, nie będzie nosić ubrań i jest przykryta płótnem, jest nadpobudliwa, posiniaczyła się od stóp do głów i wydłubała własne oczy.” Jaka była historia Rhody? Czy został na nią rzucony urok, tak jak wierzyła?

Nieszczęśliwa miłość

Rhoda zakochała się w chłopcu z sąsiedztwa, Charlesie Phenixie. Jego matka, Nancy będąc przekonana, że rodzina Derry ma powiązania z czarami, nie chciała, aby jej syn poślubił pannę Derry. Pogłoski o związku rodziny z czarami, wzięły początek do ​​babci Rhody, Mary Derry z Pensylwanii. 

Kiedy matka Charlesa dowiedziała się o planach zawarcia małżeństwa z Rhodą, zagroziła, że ​rzuci urok na ukochaną syna, jeśli nie zostawi Charlesa w spokoju. Rhoda obsesyjnie bała się czarownic i uważa się, że to wydarzenie dało początek jej szaleństwu. Młoda kobieta zaczęła słyszeć głosy i twierdziła, że ​​widziała „Old Scratch”(tak określano w niektórych miejscach Diabła). Miała także wizje, w których Nancy Phenix nawiedza jej dom.

To, co przydarzyło się tej nieszczęsnej kobiecie, stało się częścią historii i folkloru hrabstwa Adams.

Cztery dekady cierpień

Azyl dla ubogich hrabstwa Adams nie był przystosowany do opieki nad osobami chorymi psychicznie. Doniesienia o złych warunkach, w których zmuszeni byli przebywać podopieczni pojawiały się od czasu do czasu w gazetach. W artykule Quincy Daily Journal z 12 lutego 1892 r., autor wskazał na problem nadużyć w tej placówce, w tym niedożywionych i zaniedbanych podopiecznych.

Rhoda Derry przetrwała w nieludzkich i potwornych warunkach ponad cztery dekady ekstremalnego odosobnienia. Wkrótce po przełomie wieków jej tragiczna historia dramatycznie i na zawsze zmieniła praktyki stosowane wobec osób chorych psychicznie.

Utica crib

Rhoda przez lata mieszkała w koszu ze słomy. Raporty medyczne wskazują, że w tym czasie jej kończyny  przez cały czas były podciągnięte, a kolana dotykały brody. Po pewnym czasie kosz zastąpiono nieco większym pudłem zwanym Utica Crib* na czterech nogach. Pudło miało otwory, przez które wypadały jej odchody. Myszy oraz różnego rodzaju robactwa wiły gniazda u jej boku. Gdy nieobcinane paznokcie osiągnęły odpowiednią długość, kobieta wydrapała sobie oczy. Biła pięściami twarz, aż straciła wszystkie przednie zęby.

Przeniesienie

Jej sprawa ujrzała światło dzienne, gdy została wysłana z grupą innych pacjentów do przytułku/szpitala Bartonville Asylum w 1904 roku, a tam trafiła pod opiekę dr George’a A. Zellera. W szpitalu po raz pierwszy położyła się w łóżku i była codziennie kąpana.

Prokurator hrabstwa Adams, James N. Sprigg, przygotował dokumenty do przeprowadzki. Poprosił Benjamina Bragga z Limy, który mieszkał w dawnym domu rodziny Derry, o informacje dotyczące jej życia. Bragg znał kobietę od 1851 roku i opowiadał, że Rachel Derry często strzelała do wyimaginowanych złych duchów. Do 1904 roku rodzice Rhody i sześcioro z jej siedmiorga rodzeństwa już nie żyli. Ostatnim krewnym kobiety był brat James i jego żona Mary, którzy mieszkali w Quincy od 1905 do 1910 roku.

Do końca swych dni

Pod nadzorem i czujnym okiem doktora Zellera Rhoda otrzymała humanitarną opiekę; mężczyzna ten był jedyną żyjącą osobą, z którą się komunikowała. Około dwa lata przed jej śmiercią dr Zeller zaprosił do szpitala ustawodawców stanowych, aby przyjrzeli się Rhodzie i zapewnili lepszą opiekę osobom niepełnosprawnym umysłowo.

Kiedy Rhoda zmarła 9 października 1906 r., dzień przed jej 72. urodzinami, dr Zeller napisał do SB McCrory, sędziego sądu hrabstwa Adams, z informacją o jej śmierci. Rhoda została pochowana w grobie numer 217 na terenie zakładu. W 1909 r. przytułek w Bartonville przekształcono w Szpital Stanowy Peoria.

This slideshow requires JavaScript.

*W Centrum Psychiatrycznym Utica wynaleziono „łóżko” w kształcie trumny, „z prętami i pokrywą na zawiasach, szerokie na 3 stopy, długie na 6 stóp i głębokie na 18 cali” -bez materaca. Gdyby położyć w niej materac, „przestrzeń zostałaby zmniejszona do zaledwie 12 cali”. W latach pięćdziesiątych XIX wieku, Utica crib została wdrożona w azylach w całym kraju. Skrzynia ta była postrzegana jako rewolucyjna metoda na opanowanie szaleńca, miała stanowić zastępstwo dla zwykłych kajdan i kaftanów bezpieczeństwa używanych do ujarzmiania niespokojnych pacjentów. Jednak to, co kwalifikowało pacjenta do skrępowania w Utica crib, nie było jednoznacznie określone. Dlatego w skrzyni Utica umieszczani byli pacjenci, z takimi przypadłościami jak: „epilepsja, przepracowanie, masturbacja, nadpobudliwość seksualna, drżenie o podłożu nerwowym, urazy wojenne… oraz szeroko rozumiane „problemy kobiet.” Z zasady pacjenci mieli przebywać w skrzyni najwyżej kilka dni; wielu z nich zmarło w wyniku paniki, drgawek lub zwykłego zaniedbania. Pacjenci nie mogli zmienić pozycji, obrócić się ani rzecz jasna usiąść. Między innymi z tego powodu metoda ta była kontrowersyjna i wielu się jej sprzeciwiało. Jej użycie było jednak uzasadnione jako środek zapobiegający samobójstwom – a ponieważ badania naukowe dotyczące leczenia chorób psychicznych były ograniczone, takie uzasadnienie było wystarczające.

Autor: Kasia Magierska.

Zostaw odpowiedź

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany.