Let’s travel together.

Pobiegła za samochodem z lodami i zniknęła – zaginięcie Equilli Hodrick.

0
Godzina 18:30, 12 sierpnia 1985 r., Briggs Ave, Bronx, Nowy Jork. Equilla Hodrick siedziała koło swojego domu w towarzystwie ciężarnej mamy Terony. Ośmioletnia Equilla była ładną, radosną czarnoskórą dziewczynką. Jej matka była w ósmym miesiącu ciąży i nie miała siły bawić się z córką. Siedzenie przy niej było wszystkim, na co mogła sobie pozwolić.

Equilla bawiła się akurat w ogrodzie, gdy usłyszała znajomą melodię zwiastującą pojawienie się samochodu z lodami. Dziewczynka zapytała matkę, czy może dostać kilka groszy aby kupić sobie jednego. Matka odmówiła, ponieważ wcześniej, tego dnia, dała córce pieniądze i nie mogła pozwolić sobie na więcej. Mimo to, Equilla wybiegła z ogrodu i popędziła za ciężarówką. W między czasie, do Terony wpadło kilkoro przyjaciół. Podczas rozmowy z nimi, kobieta straciła na chwilkę córkę z oczu a gdy odwróciła się z powrotem, w stronę dziecka, zobaczyła, jak ośmiolatka biegnie Briggs Ave., a następnie skręca w lewo w ulicę 194th St.

Zaginięcie

„To był ostatni raz, kiedy widziałam moje dziecko” – powiedziała Terona Hodrick. Wzdycha, gdy mówi o swojej zaginionej córce. „Nie byłam w stanie za nią biec, ponieważ byłam w zaawansowanej ciąży, ale pomyślałam, że za chwilkę, na pewno wróci. Moja siostrzenica widziała ją później tego dnia, ale kiedy wieczorem czułam, że coś na pewno jest nie tak i zadzwoniłam na policję. ”

Policjant, który odebrał telefon od zrozpaczonej matki nazywał się Frankie McDonald, był doświadczonym detektywem z 18-letnim stażem. „To był trudny przypadek” – mówi. „Często w takich zaginięciach uczestniczy członek rodziny. Ale nie tym razem”.

Frankie

McDonald zajmował się sprawą zaginionej dziewczynki od samego początku i nie odpuścił nawet gdy przeszedł emeryturę. Frankie McDonald jest dużym, ciepłym mężczyzną, przy którym człowiek czuje się bezpiecznie. W ciągu 20 lat pracy w policji, nigdy nie użył broni. „Miałem po prostu szczęście”

„Był najmilszym człowiekiem jakiego znam” – powiedziała Terona Hodrick o Frankiem. „Moja rodzina i ja go kochaliśmy. Nadałam jego imię mojemu synowi. Zrobił wszystko, co mógł.” 

Historia zniknięcia Equilli Hodrick nie dotarła do gazet. Coś okropnego spotkało czarną dziewczynkę w Bronksie? Nikogo to nie interesowało. Ale na uznanie zasłużyli funkcjonariusze NYPD, którzy szybko rozpoczęli masowe poszukiwanie małej dziewczynki.

„Nasze psy wyczuły zapach Equilli i poprowadziły nas do Webster Ave. aż do torów linii Metro-North” – wyjaśnia McDonald. „Słyszeliśmy od ludzi mieszkających w pobliżu, że ​​wielu bezdomnych obozowało w tamtych rejonach, więc postanowiliśmy przeszukać teren.”

Biurokracja

W tym momencie policjanci trafili na pierwszą przeszkodę w postaci biurokracji. Pracownicy Metro-North nie chcieli pozwolić policji na przeszukiwania okolicy torów. McDonald potrzebował wielu godzin, aby uzyskać pozwolenie na przeszukiwanie tego terenu. Linia kolejowa Metro-North nie chciała zatrzymywać pociągów -co jest konieczne przy tego typu akcji. Pracownicy tłumaczyli, że nie mają zamiaru utrudniać pasażerom pociągów, dojazdu do pracy na czas. McDonald poinformował ich wtedy, że społeczeństwu może nie spodobać się fakt, że rozkłady jazdy pociągów były uważane za ważniejsze niż życie małej dziewczynki. Ale i to nie zrobiło na nich większego wrażenia.

„Nigdy nie zmusiliśmy ich do zatrzymania pociągów” – mówi Frankie. „Jedynie je spowolnili. Przeszukaliśmy ile się dało, ale nic nie znaleźliśmy”.

This slideshow requires JavaScript.

Bez echa

Sprawa poszukiwań dotarła wreszcie do mediów. Jednak w całej tej historii nie koncentrowano się na zniknięciu Equilli Hodrick. Ludzi poruszył fakt, że jakiś policjant przyczynił się do opóźnień, w rozkładzie jazdy pociągów linii Metro-North. Pewien reporter niemal wbił mikrofon w twarz McDonalda i zażądał informacji, kto podjął decyzję o spowolnieniu pociągów. McDonald spojrzał na reportera i odpowiedział:

„Nikt nie podjął takiej decyzji. Podjęliśmy decyzję o poszukiwaniu zaginionego dziecka. O czym będzie opowiadać będzie twoja historia? O tym, że zaginęła ośmioletnia dziewczynka? A może o tym, że kilka dupków z Westchester, zjadło tego dnia zimny obiad? Nie mam ci nic więcej do powiedzenia.”

„Media nie dały tej sprawie żadnej możliwości …” mówi teraz McDonald. „Bardzo różni się od Etana Patza”. Zaginięcie Etana Patza czy Adama Walsha, białych chłopców, którzy zniknęli kilka lat przed Equillą było szeroko nagłośnione, ich twarze były widoczne na plakatach i kartonach z mlekiem w całym kraju. Wszyscy wiedzieli o ich zniknięciu. Zniknięcie Equilli ledwo co trafiło do lokalnych gazet. Przy okazji, pozwolę sobie pokrótce opisać historię Etana aby lepiej zobrazować różnice przy prowadzeniu i podejściu do obu tych spraw.

Etan

25 maja 1979 r, mały chłopiec o imieniu Etan Patz, pożegnał się ze swoją matką i wyszedł z domu z niebieskim tornistrem na ramieniu. Chłopiec miał udać się do szkoły i w tym celu musiał przejść 2 przecznice aby dotrzeć do przystanku. To był pierwszy raz kiedy matka puściła go samego. Chłopiec nigdy nie dotarł do szkoły. Nie dotarł nawet na przystanek autobusowy. Podczas tego krótkiego spaceru zniknął i nigdy nie został odnaleziony. Po zniknięciu chłopca, sprawa jego zaginięcia szybko obiegła kraj i stała się sensacją narodową. Wszystkie media nagłaśniały to zaginięcie, w wyniku czego Etan Patz stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych dzieci w Nowym Jorku. Jego zdjęcie i historia były codzienne opisywane tabloidach. Pięciuset policjantów tworzyło specjalną grupę zadaniową, która działała w sprawie chłopca. Rozdano i wysłano ponad 30 000 plakatów i ulotek w całym mieście. Widoczne na nich zdjęcie, przedstawiało uroczego, małego, białego chłopca, który miał całe życie przed sobą. Mimo wszystkich wysiłków Patz nigdy nie został znaleziony i nikt nigdy nie został aresztowany w jego sprawie.

Niestrudzony detektyw

McDonald spędził ostatnie dwa lata swojej służby w policji poświęcając się sprawie Equilli Hodrick. Obsesyjnie gonił za każdym tropem, ale nic z tego nie wyszło. Kiedy złożył papiery na emeryturę, odwiedził Teronę Hodrick i powiedział jej, że oddaje odznakę. Westchnęła i odpowiedziała: „Cóż, to już koniec”.

„Miała rację”, mówi teraz McDonald. „Po moim odejściu nie było już wiele do zrobienia, chociaż Departament Policji dołożył wszelkich starań, aby znaleźć jej córkę. Wszystko, co można było zrobić, zostało zrobione. Próbowaliśmy. Naprawdę próbowaliśmy”.

Terona Hodrick mówi: „Myślę, że policja zrobiła wszystko, co mogła, aby znaleźć moje dziecko. Ciężko pracowali. Zwłaszcza Frankie McDonald. Przeszukali każdy budynek w okolicy od Valentine Ave. po Webster. Naprawdę szukali Equilli i jestem za to wdzięczna. ”

Nowe nadzieje

W 2001 r. sprawa Equilli Hodrick została otwarta na nowo. Terona Hodrick niedawno otrzymała telefon od nowo utworzonego działu policji zajmującego się tzw. sprawami „cold case”. Matka nadal ma nadzieję, że dowie się co się stało z jej córką.

„Nadal modlę się, aby wróciła do domu” – mówi. „W głębi serca wiem, że żyje, ponieważ ja ją czuję. Wiesz, jak to jest z matką i jej dzieckiem. Możesz je poczuć. Jest tam. Wiem, że nie jest pod ziemią. Nie moje dziecko.”

Jeśli ma rację, Equilla ma teraz 43 lata. „Nie chcę denerwować matki, ale nie sądzę, żeby żyła” – mówi Frankie McDonald. „Equilla była bardzo bystra jak na ośmiolatkę. Znała swój numer telefonu. Była sprytna i bystra.Odezwałaby się do matki. Nie była niespokojnym dzieckiem i miała z nią dobre relacje. Gdyby mogła zadzwonić, zrobiłaby to ”.

Terona Hodrick nie chce w to uwierzyć. Matka dziewczynki mieszka teraz na Columbus Ave. na Manhattanie.

„Musiałam uciec z Bronxu. Wszystkie te złe wspomnienia. Skończyłam tutaj. Za każdym razem, gdy się przeprowadzam, dbam aby moje imię i numer telefonu były w książce telefonicznej. Muszę! Żeby mogła mnie znaleźć. Pewnego dnia usłyszę głos Equilli. Pewnego dnia.”

Informacje dotyczące zaginionej:

  • Data zaginięcia 12 sierpnia 1985
  • Miejsce zaginięcia Bronx, Nowy Jork
  • Klasyfikacja Uprowadzenie nierodzinne
  • Płeć żeńska
  • Rasa Afroamerykanka
  • Data urodzenia 19 sierpnia 1976
  • Wiek w dniu zaginięcia 8 lat
  • Wzrost i waga 4’11, 80 funtów
  • Opis odzieży / biżuterii krótkie niebieskie dżinsy, biały podkoszulek z żółtymi i czerwonymi wzorami oraz jasnoniebieskie trampki.
  • Charakterystyka, znaki szczególne Afroamerykańska dziewczynka. Brązowe włosy, piwne oczy. Equilla miała szczelinę między przednimi górnymi zębami. Ma bliznę przy prawym oku i bliznę na prawym policzku oraz przebarwienia na pośladkach i plecach. Uszy Equilli są przekłute. Nosi okulary.
Autor: Kasia Magierska
Zostaw odpowiedź

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany.