Let’s travel together.

Miała połamane wszystkie żebra, a co gorsza brakowało jej organów wewnętrznych

0

W zimny styczniowy poranek w 1937 roku w Pekinie, starszy mężczyzna spacerujący po ulicach swojego miasta, natknął się na zwłoki. Ciało młodej cudzoziemki leżało na zamarzniętej ziemi. Było pokryte szronem, a wokół niego zgromadziły się dzikie psy.

 

Wypatroszona

Zwłoki były okaleczone; Blade, nagie nogi pokryte były skaleczeniami, a porcelanowa twarz pocięta nożem. Przerażony starzec pobiegł po policję. Wiadomość o makabrycznym odkryciu wkrótce się rozprzestrzeniła, a ciekawscy świadkowie zebrali się na miejscu zbrodni, podczas gdy pułkownik Han, wraz z komisarzem Thomasem, badali ciało. Dziewczyna była częściowo ubrana. Jej czaszka została zmiażdżona, a jej blond włosy pokryte były krwią. Han obciągnął jej podwiniętą spódnicę w kratę, by zakryć nagie uda. Następnie rozpiął jej sweter i zatoczył się z przerażenia. Tors dziewczyny został rozcięty – Późniejsza autopsja ujawniła, że ofiara miała połamane wszystkie żebra, a co gorsza brakowało jej serca, nerek, wątroby i pęcherza.

Córka Konsula

Policjanci okryli ciało słomianymi matami i przystąpili do oględzin miejsca, w którym je znaleziono . Fakt, że na miejscu zbrodni nie znaleziono nawet kropli krwi, przemawiał za tym, że dziewczyna została zabita w innym miejscu. Co ważne, na jej nadgarstku nadal tkwił diamentowy zegarek, więc zbrodnia nie miała została popełniona na tle rabunkowym.

Podczas gdy policja prowadziła swoje prace, przez zgromadzony na miejscu tłum, przecisnął się starszy, biały mężczyzna. Gdy zobaczył blond włosy wystające spod maty, na jego twarzy pojawił się wyraz przerażenia. Wrzasnął: PAMELA, po czym zrozpaczony padł na ziemię. Okazało się, że ofiarą była dziewiętnastoletnia Pamela Werner. Starszym mężczyzną był jej ojciec, Edward Werner– były brytyjski konsul Pekinu i szanowany uczony.

Dwa oblicza

Po tym, jak Pamela nie wróciła wieczorem do domu, ojciec wyruszył na jej poszukiwania. Przemierzał dzielnice, w których większość cudzoziemców żyła w uprzywilejowanym odosobnieniu od mas ludowych, oraz okrążał owiane złą sławą miejsca – takie w których pełno było agencji towarzyskich i melin. Szukał córki prawie całą noc, wracając do domu na dwie godziny, by znów wyruszyć o świcie. Mijając tłum ludzi, jakiś instynkt podpowiedział mu, że jest blisko Pameli. Wraz z widokiem jasnych włosów, pokrytych zaschniętą krwią, rozpadł się jego cały świat.

Brutalne morderstwo wstrząsnęło nie tylko ojcem, ale całym kolonialnym Pekinem. Każdy zadawał sobie pytanie: Dlaczego ciało Pameli zostało tak brutalnie okaleczone? Dlaczego nie złapano jej mordercy? Pułkownik Han i jego brytyjski wspólnik Dick Dennis, robili wszystko co w ich mocy by rozwiązać tą zagadkę. Zrobione na trzy dni wcześniej zdjęcie szczupłej, modnej i wytwornej Pameli obiegło cały świat, a oni pracowali dzień i noc by móc odtworzyć przebieg wydarzeń ostatnich chwil ofiary. Wkrótce stało się jasne, że tak jak istniały dwie strony Pekinu, tak i Pamela miała dwie strony: Uczennica, która uwielbiała jeździć na łyżwach i zbuntowana, światowa dziewczyna, która miała wielu chłopaków.

Ostatni wieczór

Edward Werner adoptował ją z portugalskiego sierocińca w Pekinie, ponieważ on i jego dużo młodsza żona, Gladys nie mogli mieć dzieci. Ale kiedy Pamela miała pięć lat, Gladys zmarła, pozostawiając Edwarda samego z małym dzieckiem. Blondynka z zaskakującymi szarymi oczami i długimi rzęsami, wyrosła na niezależną dziewczynę. Mówiła płynnie po mandaryńsku, a w wolnym czasie jeździła na rowerze po pekińskich dzielnicach, w których niewiele było białych dziewcząt. Dzień przed odnalezieniem jej ciała, wyruszyła na łyżwy z dwiema koleżankami. Rozstała się z nimi o godzinie 19:00 mówiąc, że jedzie do domu na kolację. Było ciemno, a koleżanki zapytały czy nie  boi się jeździć sama po mieście.

Przez całe życie byłam samotna. Nie boję się niczego. Poza tym Pekin jest najbezpieczniejszym miejscem na świecie – odparła z tragicznie niefortunną brawurą Pamela.

Kilka godzin później już nie żyła. Cios zadany tępym narzędziem zmiażdżył jej czaszkę, która wypełniła się krwią. Pamela stanęła twarzą w twarz ze swoim mordercą, o czym świadczą liczne zadrapania na rękach. Dziewczyna próbowała się bronić. Sekcja zwłok wykazała, że po śmierci morderca pociął jej twarz, oraz poderżnął gardło. Z jej ciała wypompowano krew, po czym wyjęto narządy. Nie udało się stwierdzić czy została zgwałcona, ale nie była dziewicą. Jej nogi i pachwiny zostały wielokrotnie pocięte nożem.

Dentysta

Dzień po morderstwie zatrzymano rikszarza, przyłapanego na praniu zakrwawionej poszewki na poduszkę. Mężczyzna zeznał, że przewoził amerykańskiego żołnierza, który wdał się walkę. Kolejnym zatrzymanym był obskurny Kanadyjczyk, którego gospodyni zawiadomiła policję po odkryciu zakrwawionej chusteczki i sztyletu. Nie odpowiadał on na pytania, ale został zwolniony z aresztu, po tym jak ustalono, że często polował na zwierzynę. Jego kompanem w polowaniach był poważany, amerykański dentysta, Wentworth Prentice. Mimo, iż dentysta nie był tak święty jak się malował, ponieważ często sprowadzał do domu młode dziewczęta, którym płacił za taniec nago, władze zostawiły go w spokoju. Zeznał, że nigdy nie widział Pameli, a wieczór w którym doszło do morderstwa spędził w kinie.

Jednak ojciec zamordowanej nastolatki miał na ten temat zupełnie inne zdanie. Okazało się, że Prentice znal Pamelę. Był jej dentystą, a ostatni raz leczył jej zęby w grudniu 1936 roku. Po upływie sześciu miesięcy, gdy sprawa wciąż nie została rozstrzygnięta, brytyjskie władze ją zamknęły. Ale ojciec Pameli nigdy nie odpuścił. Twierdził, że zabójcą jego córki musiała być osoba bogata. Inaczej morderca zabrałaby wartościowy zegarek. Jednak brytyjskie władze nie chciały tego słuchać. Biały człowiek mordercą? Przecież to nie do pomyślenia!!!! Nalegali, że zabójcą jest chińczyk. Edward wielokrotnie apelował do władz brytyjskich i chińskich o ponowne otwarcie sprawy.

Widok pociętej i krwawiącej twarzy mojego dziecka, trwale zranił moje serce. Nigdy się nie poddam – mówił z udręką.

Prywatne dochodzenie

Mimo tego cały czas spotykał się z odmową. Postanowił więc otworzyć własne śledztwo. Zatrudnił chińskich detektywów i pogrążył się w mrocznym, podziemnym świecie przestępców, prostytutek i alfonsów. Pewna prostytutka o imieniu Marie powiedziała mu, że w noc zabójstwa Pameli widziała, jak blondynka przybywa do burdelu. Była w towarzystwie trzech mężczyzn. Jednym z nich był dentysta. Marie dobrze znała Prentice’a. Bywała u niego na przyjęciach. Opowiadała, że lubił szpanować swoim myśliwskim sztyletem. Często przesuwał go po ciele nagich tancerek. Według niej, mężczyźni zabrali Pamelę do pokoju mieszczącego się na dole. Chwilę później Marie usłyszała dwa krzyki, potem kolejny długi i przeszywający. Po wszystkim usłyszała łoskot i nastąpiła cisza. Marie wierzyła, że Pamela tam umarła. Jej wersję potwierdziła inna prostytutka. Zdesperowany ojciec dotarł jeszcze do innych świadków, którzy widzieli Pamelę wchodzącą do burdelu w towarzystwie dentysty – wszyscy zidentyfikowali go po zdjęciu.

Kłamstwo detektywa Hana

Zatrzymany wcześniej Rikszarz od zakrwawionej poszewki na poduszkę, również potwierdził tą historię. Mężczyzna przyznał, że krótko po północy trzej mężczyźni wsadzili do jego pojazdu, blond włosą dziewczynę. Jej ubranie było podarte, a twarz zakrywał materiał. Kazali zawieźć się na skraj miasta, zapłacili mu potrójną stawkę za kurs i zagrozili nożem. Powiedział również, że kiedy był przesłuchiwany za pierwszym razem opowiedział o wszystkim pułkownikowi Hanowi. Dlaczego więc Han powiedział swojemu brytyjskiemu partnerowi Dennisowi fałszywą historię o amerykańskim żołnierzu? Czy on też został opłacony?

Edward zgromadził wszelkie niezbędne dowody, w tym te przemawiające za tym, że szanowany dentysta i jego wspólnicy prowadzą zdeprawowany kult seksu. Zapraszali dziewczęta na imprezy, kusząc je ubraniami i pieniędzmi, a następnie zmuszali do współżycia. Po wszystkim dziewczęta ze wstydu i strachu milczały. Dowiedział się również, że w noc morderstwa jego córki, w kinie nie emitowano żadnych filmów. Alibi dentysty było więc fałszywe. Ojciec zamordowanej, cały czas domagał się ponownego otwarcia sprawy, ale mimo tak ważnych dowodów, odmawiano.

Przebieg wydarzeń

Edward ustalił nawet prawdopodobną sekwencję zdarzeń. Prentice miał oko na Pamelę odkąd leczył jej zęby. Zaprosił ją na imprezę, a ona uznając, że jest szanowanym dentystą, poszła. Po kilku godzinach, nastolatka pod wpływem alkoholu (który znaleziono we krwi podczas sekcji zwłok), zgodziła się pójść z dentystą i jego przyjaciółmi, być może na kolejną imprezę. Zamiast tego zabrali ją do burdelu, gdzie znalazła się sama z trzema mężczyznami, którzy domagali się seksu.

Mężczyźni zdjęli jej spódnicę, rozerwali bluzkę i pończochy. Być może w tym momencie jeden z nich wyjął swój nóż myśliwski, a Pamela krzyczała z przerażenia. Mężczyźni chwycili ją za ramiona, a ona próbowała się bronić, wtedy pocięli ją nożem. W tym momencie wydała długi, przenikliwy krzyk, słyszany przez prostytutki na górze. Wtedy jeden z mężczyzn uderzył ją tępym przedmiotem, miażdżąc jej czaszkę. Upadła na ziemię. W ciągu trzech minut nie żyła. Zmarła w brudnym burdelu w Badlands.

Mężczyźni mieli teraz na rękach krew córki wybitnego członka społeczności pekińskiej. Musieli się jej pozbyć, ale wcześniej sprawić by wszyscy myśleli, że dziewczyna padła ofiarą psychopaty. Więc poderżnęli jej gardło, spuścili krew i wypatroszyli. Kanadyjczyk od zakrwawionego sztyletu też musiał tam być. Mimo tego udało im się uniknąć wyroku i pozostać bezkarnymi. Wszystko za sprawą skorumpowanych policjantów, dla których tak przekonujące dowody, były niewystarczające by ponownie otworzyć sprawę. Wszyscy obawiali się skandalu.

Kiedy w marcu 1943 roku Japończycy przetrzymywali w obozach obywateli sprzymierzonych, Edward znalazł się w tym samym obozie co Prentice. Pozostali więźniowie na długo zapamiętali jak zrozpaczony ojciec krzyczał :”Zabiłeś ją! Wiem, że zabiłeś Pamelę. Zrobiłeś to!” Prentice zmarł w 1947 roku, a Edward zrezygnował z dążenia do sprawiedliwości. Wrócił do Anglii w 1951 roku, pozostawiając ciała swojej żony i córki na cmentarzu w Pekinie. Zmarł, zrozpaczony, trzy lata później. Dopiero pisarz Paul French, odkrył żałobne 150 stronicowe dossier Wernera w Archiwum Narodowym. O przerażającym losie nastolatki i walce jej ojca o sprawiedliwość przeczytamy w książce Paul’a French’a pt.” Midnight  in Pekin”.  Niestety na sprawiedliwość jest już za późno.

Autor, Dorota Ortakci

This slideshow requires JavaScript.

Zostaw odpowiedź

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany.