Let’s travel together.

39 lat temu poszła na wagary by poszukać pracy i zniknęła. Czy siedemnastolatka padła ofiarą ojczyma czy seryjnego mordercy?

0

17- letnia Kellie Marie Brownlee zniknęła bez śladu 20 maja 1982 roku z Novi w stanie Michigan, gdzie mieszkała ze swoim chłopakiem Markiem Gravesem i jego rodziną.

Ciężkie życie z ojczymem

W domu Kellie nie układało się najlepiej. W 1977 r. Jej siostra wniosła pozew przeciwko ojczymowi, oskarżając go o wykorzystywanie seksualne, do czego ostatecznie się przyznał. Po sądowej batalii dziewczyna wyprowadziła się do Kalifornii, a Kellie z uwagi na swoje przywiązanie do matki została w domu. Niestety z roku na rok było tylko gorzej. Chociaż skryta nastolatka nie mówiła zbyt dużo o swoim życiu rodzinnym, siniaki na jej ciele sugerowały, że ojczym ją bije. Pewnego dnia podczas lekcji wychowania fizycznego koledzy i koleżanki doliczyli się 32 siniaków, które pokrywały zarówno jej ręce i nogi.

Z czasem Kellie coraz częściej opuszczała dom i zatrzymywała się na kilka tygodni u przyjaciół, aż w końcu zdecydowała się na przeprowadzkę do swojego chłopaka. Chociaż jej matka Loretta desperacko pragnęła, aby córka wróciła do domu, ta zapowiedziała, że nie zrobi tego dopóki będzie w nim Paul. Mimo tego Loretta zwlekała z decyzją o rozwodzie ponieważ była od męża zależna finansowo. Nie spoczęła jednak na laurach. Kształciła się na pielęgniarkę chcąc zyskać niezależność. To była tylko kwestia czasu.

Plan znalezienia pracy

Nie chcąc być na przysłowiowym garnuszku u rodziców Marka, Kellie postanowiła, że podczas wakacyjnej przerwy pójdzie do pracy i sama zarobi na swoje utrzymanie. 20 maja wczesnym rankiem podczas jazdy szkolnym autobusem, Kellie nie mówiła o niczym innym jak o swojej przyszłej pracy. Mark tłumaczył dziewczynie, że ma jeszcze dużo czasu na jej znalezienie, ale Kellie się uparła i stwierdziła, że urwie się z zajęć i pojedzie do centrum handlowego by wypełnić kilka podań o pracę.

Wagary w centrum handlowym

Kilka godzin później nastolatka złapała stopa i udała się do oddalonego o pięć mil centrum handlowego, gdzie widziało ją kilka osób. Kellie wypełniała wnioski w różnych sklepach odzieżowych. We wnioskach wpisała adres swojej matki i ojczyma jako adres domowy, tak jakby wciąż liczyła na to, że niebawem wróci do domu.

Było południe, kiedy siedemnastolatka wpadła na mamę jednej z jej koleżanek. Judy Mehay zaproponowała jej podwiezienie do domu, ale Kellie podziękowała i wytłumaczyła, że szuka pracy i chciałaby jeszcze złożyć kilka aplikacji. Kobieta była ostatnią znaną osobą, która widziała nastolatkę.

Nie wróciła

Kiedy Kellie nie wróciła na obiad, Mark sądził, że nadal szuka pracy. Czas jednak mijał, rodzina zasiadła do kolacji, a Kellie nadal nie wracała. O godzinie 21:00 chłopak chwycił za słuchawkę i zaczął obdzwaniać wszystkie koleżanki swojej dziewczyny. Wtedy właśnie dowiedział się, że mama jednej z nich widziała ją w południe. Poza nią nie znalazł nikogo z kim Kellie mogła by się skontaktować przez resztę dnia. Nie zadzwoniła nawet do swojej mamy, z którą codziennie „godzinami” potrafiła rozmawiać przez telefon. Około 21:30 rodzice Marka zawiadomili policję.

Pierwsi podejrzani

Jednym z pierwszych przesłuchiwanych przez detektywów był sam Mark Graves. Chłopak zgodnie z prawdą powiedział, że jego dziewczyna zrobiła sobie tego dnia wagary i udała się na poszukiwania pracy. Był także pewien, że nie uciekła ponieważ zostawiła wszystkie swoje rzeczy. Dom, w którym mieszkała nastolatka został przeszukany, a Mark i jego rodzice zostali wykluczeni z kręgu podejrzanych.

Detektywom udało się potwierdzić, że nastolatka bezpiecznie dotarła do centrum handlowego, ponieważ była widziana w nim przez wielu świadków. Nikt jednak nie widział momentu, w którym je opuszczała. Tamtego dnia w sklepach było pełno ludzi, więc gdyby nastolatka została uprowadzona, ktoś prawdopodobnie by to zauważył. Założono więc, że Kellie mogła opuścić centrum handlowe z kimś kogo znała, dlatego na dalszym etapie śledztwa skupiono się na jej ojczymie Paulu Brownlee.

Mężczyzna zaprzeczył by kiedykolwiek krzywdził swoją pasierbicę. Twierdził także, że w dniu jej zaginięcia był na cmentarzu gdzie odwiedzał grób teścia, a potem spędzał czas na siłowni. Chociaż początkowo zgodził się na badanie na wariografie, później zatrudnił prawnika i odmówił dalszej współpracy z policją. Mając niewiele dowodów, poza pogłoskami o nadużyciach wobec Kellie, śledczy zaczęli szukać wskazówek gdzie indziej. Loretta ostatecznie rozwiodła się z Paulem dopiero w 1985 r. A on szukał pasierbicy na własną rękę i wyznaczył nawet nagrodę w wysokości 1000 dolarów za informację, które mogą pomóc w jej odnalezieniu.

Fałszerz pieniędzy i psychopata

Ostatecznie śledztwo skupiło się wokół Jamesa Mitchella DeBardelebena, który w tamtych czasach był znanym fałszerzem pieniędzy. Później skazano go także za porwania i gwałty. Uważa się, że jest seryjnym mordercą, który zyskał pseudonim „Przechodzień z centrum handlowego”, ze względu na jego praktykę rozdawania fałszywych banknotów w centrach handlowych graniczących z autostradami międzystanowymi w całych Stanach Zjednoczonych.

Podejrzenia padły właśnie na niego, ponieważ falsyfikaty banknotów zaczęły pojawiać się w Novi mniej więcej w tym samym czasie kiedy zaginęła Kellie. Wkrótce potem policja przeprowadziła nalot na jego dom w północnej Wirginii, gdzie oprócz sprzętu niezbędnego do podrabiania pieniędzy, znaleziono brutalne fotografie przedstawiające gwałty i morderstwa kobiet.

Profilerzy FBI spekulowali, że kobiety ze zdjęć, na których James pokazał swoją twarz, zostały zamordowane, natomiast te z fotografii, na których twarz ukrywał, uszły z życiem. Na podstawie tych upiornych zdjęć, można było stwierdzić, że James gustował w młodych, szczupłych i ładnych brunetkach- takich jak Kellie. Niektóre zdjęcia zostały przekazane matce Kellie w nadziei na dopasowanie, ale na żadnym z nich nie rozpoznała swojej córki.

DeBardeleben zaprzeczył by miał coś wspólnego ze sprawą Kellie, chociaż nadal uważa się, że to właśnie on stoi za jej zniknięciem. Mężczyzna został później skazany na 375 lat więzienia. Chociaż nigdy nie został postawiony przed sądem za morderstwo, był głównym podejrzanym w dwóch zabójstwach i pozostaje podejrzanym w kilku innych. Zmarł na zapalenie płuc w 2011 r.

Kolejny podejrzany

W 2018 r. Władze ogłosiły, że za zaginięciem Kellie i czterech innych dziewcząt stoi Arthur Ream, któremu poświęcimy osobny artykuł. W latach 70-tych został skazany za napaść na tle seksualnym, a w 1986 r. zamordował Cindy Zarzycki- dziewczynę, która spotykała się z jego synem. Został skazany za jej morderstwo, a w 2008 r. Zdecydował się wskazać miejsce ukrycia jej ciała. 

Podczas pobytu w więzieniu miał chwalić się współwięźniom, że Cindy nie była jedyna. W maju 2018 r. Policja przekopała teren, na którym pochowano Cindy, licząc na to, że znajdą szczątki innych ofiar. Niczego jednak nie odnaleziono.

 

Autor, Dorota Ortakci.

This slideshow requires JavaScript.

Zostaw odpowiedź

Twoj adres e-mail nie bedzie opublikowany.